Parto daqui deste lugar nenhum que é meu corpo e con estas nove palabras exactísimas de Fernandes inicio o percorrido anatómico do amor e do poema, coa firme tentativa de erixir unha escultura coas mans da outra sen perder o equilibrio. A cartografía xa foi deseñada nestas páxinas, cunha horizontalidade propia desa poesía que nos revela a escuridade que hai na luz, e o coloca todo a ras do chan para, desde aí, divisar as alturas do mundo. Cal é o amor que queremos construír e reinventar? posso escolher quando amar? posso escolher como amar?, ou meto o meu amor nun canon que transita cun medo terrible do devir? É o amor corpo e desexo?, é un pensamento como dixo Pessoa? Fronte á mentira sentimental eríxese a verdade abrupta. Será entón o amor unha verdade? Quizais abondaría con asumir o risco do amor, con aceptar a morte e a vida num grão de areia, tarefa heroica nunha sociedade que todo o calcula para un hipotético futuro asegurado: calcula o noso tempo de fertilidade, a distancia entre as nosas cadeiras e o noso sexo, a curva dos cadrís ou os matices da palabra amante. Judite Canha Fernandes Difícil moldear a vivencia desta lectura sen unha inclinación que me resgarde das inclemencias do tempo. Como a sobreira, a proliferación dos versos é vasta e vizosa, precisa máis humidade e soporta menos o frío. Así, dentro deste libro latexa un coração transido de frio, e desacostumado a amar, que busca escrever-te um poema tão delicado que se quebra com as palavras. Penso deseguida na fúria da loiça da china, rompendo en anacos de infinito as catro esquinas da beleza e no tique –taque de uma bomba ameazando unha sensibilidade tan forte que violenta, a sensibilidade dunha escrita atravesada por todas e cada unha das cousas que hai neste mundo mal feito, e que, ao mesmo tempo ansía rebentalo todo, comenzando polas cousas máis fermosas. Esa contradicción que nos permite vivir. E mentres repito narcoticamente algúns versos a viva voz, a miña pel arrepiada esgaza, coma unha póla exposta ao furacán, e vexo como entre as mans a escultura que erixín ten forma de árbore apuntando coa copa ao universo. Podemos, entón, amar ou pudemos ser como as árvores/ que não conheces até lá fazeres amor/ aquelas que não sofrem com o peso do intelecto/ e chupam a memória das estrelas/ diz-me não é assim a poesia? Silvia Estévez Penas